من و خود سرگردانم
من دیگر فاصله ام را با {سیاست} حفظ می کنم. هر آدمی یک زمانی مرض دارد، که من نیز داشتم و همه چیز را سیاسی می دیدم. همه چیز را با تئوری توطئه تحلیل می کردم. احساسات راه بینش و تفکر عقلانی را بر من بسته بود و در تاریک-روشنیهای نادانی خود غوطه ور بودم و البته همچنان هستم. تنها با این تفاوت که دیگر از این نقص خود به صورت نسبی هم که شده آگاهی دارم.
وقتی درباره گرانی، دین، مسائل قومی، ایدولوژی، موفقیت و شکست، فقر، بیکاری، فلان و بهمان چیز حرف می زدم گرفتار سطحی انگاری و توهمات پروش یافته ذهن کم بنیه ی خود بودم. آن هم به علت عدم پروش ذهنم با علوم موثق و مختلف، با تاثیر از محیط سطحی و احساسی پیرامون خود، در این ورطه غوطه ور بودم. در چنین شرایطی ذهن تک بعدی و تک مؤلفه ای من مسائل را با تمام نواقص خود تحلیل می کرد و صد البته به بیراهه رهنمون می شدم. نتایج سیاه و سفید بود، مطلق بود، همراه با سفاهت پنهان، که آن نیز برای من مشخص نمی نمود. همه مسائل آلوده به جهل بود ولی من دوست داشتم آنها را بدون در نظر گرفتن جهالتم با همان عمق اندک بینشم، تحلیل و به نتیجه دلخواه خودم برسانم.
دیگر امروز این را می دانم وقتی از بیکاری حرف می زنم، حرفم سیاسی نیست؛ اقتصادی-اجتماعی است. من اقتصاد می فهمم اما اقتصاد سیاسی هم با سیاست فرق دارد. دیگر سعی می کنم از بحثهای سیاست زده ها و شایعات فاصله بگیرم. تا می توانم چند بعدی به قضایا بنگرم و مطلق اندیش نباشم. تحلیلهایم سیاه و سفید، دارای منطق صفر و یک نرم افراری و غرض ورزانه و متاثر از موارد مع الفارغ نباشد. شاید اینجا سخن برتولد برشت را بازگو بکنید که گفت: "همه چیز سیاسی است." ولیکن منشا آن سخن از منظر و بعد دیگریست و این نیز هم.
اکثر ما ها کمال گرا هستم! وقتی از یک چیزی خوشمان بیاد حتی حاضر نیستیم نواقص و احیانا بدیهایش را هم ببینیم و وقتی هم از یک چیزی یا کسی یا اصلا اندیشه ای بدمان بیاید حاضر نیستیم خوبیها و نقاط قوتش را دریابیم. و شاید از اینجا فاجعه آغاز می شود و ریشه می دواند.
شاید درد بشر امروز ایده آل گراییش باشد. مطلق انگاری اش. بی منطق بودنش؛ خیلی هم شدید، و این ضربه بدی به همه بشریت می زند. تنها به این دلیل که همه ما در یک اجتماع زندگی می کنیم. همان تعریف قدیمی: انسان موجودیست اجتماعی.
شاید امروز سخن فیلسوف بزرگ یونان ارزش صد چندان دارد پیش من:
"من داناترین انسان ها هستم، زیرا یک چیز می دانم که دیگران نمی دانند، و آن این که هیچ چیز نمی دانم." سقراط
حامد مرسلی.
